: Wida Waridah
Lauk-lauk salawasna nyaring
ngaderes janari, kocépatna ngeleterkeun ayat-ayat nu ngaborélakkeun canémbrang
purnama. Salira ngéjah urat-urat cahaya urat-urat cai urat-urat angin,
ngalenyepan geter surat katresna bari ngaragap nu nguliat dina rohang-rohang
dada. Sora salira lir haririring anu nyurup kana pancuran waktu, madakeun rénghap
kana genclang, ketug kana curulung nu nyiram kalbu.
Lauk-lauk teu mijah ukur ngocépat
jeung gurilap. Lir nyarungsum deui lembur anu lawas humarurung, kami maluruh
gebur dina saban daun anu khusyu nguramasan saban serat-seratna, bangun
nafakuran sésa gedur beurang anu ngahuru ragana, bet kapireng haréwos kasono
muguran kana émpang, hayang lebur dituguran lauk. Kami gumuruh jeroning
jempling marengan salira nu beuki anteng ngagalindengkeun kereteg langit jeung
bumi, ngaleugeut geugeut teuteup nu ngarabengkeun rebuan kalimah rusiah ti
awang-awang ka émpang, ti émpang ka awang-awang.
Urang rerencepan ngantelkeun geunteul narabas
kamalir dina nadi jeung rénghap, dina dada jeung raga, ngudaran saban anu
nyangsang. Taranjang mirupa lauk, ngojayan émpang nu lian, purnama anu lian.
Nyaring ngaderes janari, ngajaring wening birahi. Nyirungkeun daun-daun hirup,
bekel lumampah mulang ka kota. ”Purnama salawasna bakal langgeng gumiwang,
urang ngabungbang saban peuting maca lampah sapanjang mangsa, urang baris
mipit nyaring!”
2009
0 komentar:
Posting Komentar